Ανώνυμες Επιτροπές και Ομάδες Έργου "Φαντάσματα" στα Υπουργεία

Στα πλαίσια της δημόσιας διαβούλευσης του Υπ. Παιδείας διεξάγεται ένας ανοιχτός διάλογος για το Τεχνολογικό Λύκειο. Με αφορμή την εύστοχη παρατήρηση του κου Παράσχου, είναι νομίζω καιρός να επικεντρώσουμε στην ουσία ενός σημαντικού προβλήματος αδιαφάνειας στον τρόπο που λειτουργούν τα Υπουργεία. Μεταφέρω το σχόλιο που ανάρτησα στο OpenGov, (και αναμένει έγκριση από τον διαχειριστή).

Δυστυχώς, όλες οι σημαντικές αποφάσεις των Υπουργείων σχεδιάζονται και υλοποιούνται από ανώνυμες επιτροπές και ομάδες έργου. Στο όνομα της διαφάνειας και της ανοιχτής διακυβέρνησης θα έπρεπε να αναφέρεται και η επιτροπή / επιτροπές που δούλεψαν για την προετοιμασία όλων των νομοσχεδίων. Αναφορά με ονόματα και κυρίως την προέλευση / αντικείμενό τους.

Μια Κυβέρνηση που επικαλείται θεσμούς διαφάνειας & ανοιχτής διακυβέρνησης θα έπρεπε να δημοσιεύει με λεπτομέρειες ονόματα και τα βιογραφικά όλων των ατόμων που συμμετέχουν σε επίπεδο συμβούλων, επιτροπών και ομάδων έργου. Η επωνυμία χρειάζεται ως κουλτούρα όχι για να συγκρίνουμε τους τίτλους σπουδών (τα πτυχία από μόνα τους δεν λένε τίποτα) αλλά να κρίνουμε διαχρονικά τη διαδρομή του καθενός σε ένα υπουργείο.

Από το αποτέλεσμα του έργου τους θα ξεχωρίσουν οι άξιοι από τους μέτριους.

Ένας Υπουργός δεν μπορεί να έχει τα μάτια του παντού. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για διαφάνεια και αποτελεσματικότητα όταν επικρατεί σκοτάδι στις νευραλγικές θέσεις των μεσαίων στελεχών που στηρίζουν εν τη γενέση τους όλες τις σημαντικές αποφάσεις. Με την ανωνυμία , οι χαρισματικοί είναι αδύνατον να διακριθούν, ενώ αντίθετα, σε αυτές τις ανώνυμες ομάδες «φαντάσματα» οι μέτριοι έχουν τον τρόπο τους να διαιωνίζουν την παρουσία τους. Η επωνυμία θα δώσει κίνητρο σε ανθρώπους με μεράκι να μπουν μπροστά. Αξιόλογα άτομα θα δεχθούν να συμμετάσχουν με χαμηλότερες αποδοχές (από ότι στην αγορά εργασίας) ή ακόμα και εθελοντικά αν χρειαστεί, προκειμένου να στηρίξουν μια εθνική προσπάθεια.

Δυστυχώς, αυτό που φοβόμαστε όλοι είναι πως η ανωνυμία δεν είναι τυχαία αλλά προϊόν σκοπιμότητας. Βλέπουμε και ακούμε για πρόσωπα που καταλαβάνουν θέσεις τις οποίες ουδέποτε θα αξίωναν σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση. Ένας λόγος που οι πλατείες της χώρας γέμισαν με αγανακτισμένους είναι η γενικευμένη πεποίθηση της «παρεοκρατίας» στη δημόσια διοίκηση. Ακόμα και με αυτή την Κυβέρνηση, το κράτος αποτελεί ένα «λάφυρο». Λάφυρο όχι απαραίτητα για τους πιο διεφθαρμένους, αλλά σίγουρα για τους πιο μέτριους.


Στα θέματα της Παιδείας, της Υγείας, της Ανάπτυξης, πως θα βρεθούν λύσεις με φαντασία και μεράκι χωρίς τους πιο χαρισματικούς να μπουν επώνυμα μπροστά σε όλα τα πόστα; Πως θα υπάρξει σοβαρός σχεδιασμός και λογοδοσίας μέσα από ανώνυμες επιτροπές και ομάδες έργου;