Σελίδες

17 Φεβ 2010

Που πάμε;

 Ωραία, ας υποθέσουμε ότι σώζουμε τον 14ο μισθό. Ας υποθέσουμε ότι δεν πάμε υπό επιτήρηση. Για πόσο καιρό μπορούμε να αντέξουμε αυτό το "χάλι" της ελληνικής νοοτροπίας; Τολμώ να προβλέψω ότι ακόμα και αν τη γλιτώσουμε τώρα, σε 5-6 χρόνια θα είμαστε πάλι περίγελος. Γιατί; Γιατί ο δημ. υπάλληλος που έχει όρεξη για δουλειά αισθάνεται κορόιδο (μην πω τίποτα χειρότερο). Γιατί; Γιατί πάντα θα παίρνει τον ίδιο μισθό με εκείνον που είναι αντιπαραγωγικός, γιατί και να δουλέψει παραπάνω δεν θα εκτιμηθεί η δουλειά του, δεν θα επιβραβευτεί, δεν θα πληρωθεί περισσότερο. Και το χειρότερο... γιατί ξεκινά με όραμα και ιδέες και βλέπει παντού κομμένα φτερά. Μιλάω με νεοδιορισμένους τις τελευταίες μέρες και τι έχουν ακούσει τα αυτάκια μου... Λύση? Υπάρχει. Όσοι έχουν όρεξη να την αναζητήσουν θα την βρουν.

2 σχόλια:

THEPOS είπε...

Φίλε Παναγιώτη
Να συμφωνήσω ότι υπάρχουν καλοί και κακοί υπάλληλοι και όλα όσα θα ήθελες να προσθέσεις για μισθούς και δεν συμμαζεύεται αλλά...
Αν εσύ είχες ένα χωράφι και έβαζες εκεί να δουλέψουν 10 άτομα βάζοντας επιστάτη όχι τον καλύτερο και ικανότερο αλλά τον ξάδερφο της φίλης της γυναίκας σου ένα είναι σίγουρο: Ποτέ δεν θα έπαιρνες παραγωγή.
Οι όποιοι εργαζόμενοι, πέρα από την συνείδησή τους έχουν και αυτό που λέγεται διεύθυνση.Όταν αυτή αναδεικνύεται από το επίθετό ή το μήκος της γλώσσας τότε μην περιμένεις από τους άλλους να κάνουν την δουλειά που έπρεπε να κάνεις εσύ.
Αν οι διοικήσεις στην Ελλάδα γίνουν αξιοκρατικές τότε θα στρώσουν και οι υπάλληλοι.Ηδεμή μην περιμένεις τίποτα και σε λίγα χρόνια πάλι τα ίδια όπως σωστά λες θα συζητάμε.

Panagiotis Peteinatos είπε...

Thepo, όσο φτάνει η φωνή μου αυτά λέω και προφορικά και γραπτώς σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Είναι αδιανόητο ο συντονισμός της "αλλαγής" του κράτους να γίνει από κυβερνητικούς "φίλους" επειδή "αυτούς ξέρουμε-αυτούς εμπιστευόμαστε". Δεν είμαι κατά των γνωριμιών. Οι φιλίες είναι εποικοδομητικές αλλά ΜΟΝΟ αν υπάρχουν δίκαιες ευκαιρίες για όλους και αν χτίζονται πάνω στον στόχο, που είναι η αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού έργου, η διαφάνεια, η αξιοκρατία κλπ.

Επίσης, παρατηρώ πως κατά κανόνα δεν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος να μιλήσεις για κάθε πρόβλημα. Δηλαδή ότι και να πάει στραβά την ευθύνη την μοιράζονται ισότιμα όλοι. Οι υπάλληλοι αποφεύγουν να πάρουν πρωτοβουλίες όχι επειδή δεν έχουν διαπιστώσει τα προβλήματα αλλά επειδή κανείς δεν τους έχει δώσει άδεια να το κάνουν. Και το χειρότερο ποιο είναι; Ότι και οι "από πάνω" δεν έχουν αίσθηση της ευθύνης τους να δίνουν την δική τους ενθάρρυνση και "άδεια" στους από κάτω. Αυτή είναι η πιο τραγική κατάσταση που έχω δει. Να βλέπω να πνίγεται η δημιουργικότητα σε μια ολόκληρη ιεραρχία υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων επειδή απλώς "δεν προβλέπεται" από κανέναν να γίνει κάποια αλλαγή σε ένα πρόβλημα που όλοι συμφωνούν ότι υπάρχει.

Η ιεραρχική δομή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μου θυμίζει κάτι εφηβικά πάρτι που πάνε όλοι με φιλοδοξία να διασκεδάσουν. Μόλις μπουν όμως στο πάρτι φοβούνται να γνωρίσουν νέο κόσμο, μιλούν μόνο με φίλους και κοιτιούνται γνωστοί-άγνωστοι άβολα μεταξύ τους.

Θέλω να πιστεύω πως δεδομένου ότι υπάρχει όρεξη για αλλαγή, είναι θέμα χρόνου να "ξανοιχτούν", να μπουν στον κόσμο, να καταγράψουν τα καθημερινά προβλήματα και να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις.